مردمی در آمریکا که تقریبا همیشه به کاندیدای پیروز رای می‌دهند!

از ۱۸۸۸ تا به امروز، هر نامزدی که رای اکثر ساکنان استان ویگو در ایالت ایندیانا را کسب کرده است در انتخابات نیز پیروز شده است، به جز دو مورد خاص در ۱۹۰۸ و ۱۹۵۲.

لذا شاید حس و حال رای‌دهندگان این استان ایده خوبی درباره نتیجه انتخابات پیش رو به ما بدهد.

کار سوزان و تری هیهرست کشاورزی است، با این حال دنیا را گشته‌اند و دخترشان هیلی نیز در لندن درس می‌خواند.

وقتی موضوع سیاست وسط باشد، پولشان روی دونالد ترامپ است.

تری در جنوب غربی این استان مزرعه سویا دارد و ایالت ایندیانا یکی از بزرگترین صادرکنندگان سویا به چین است.

اما جنگ تجاری دولت ترامپ با چین باعث شد تا پکن ۳۳ درصد تعرفه برای واردات سویا از آمریکا وضع کند.

اما آقای هیهرست معتقد است که این غائله کشاورزی آمریکا را قدرتمندتر کرد و فکر می‌کند که عملکرد رئیس‌جمهوری خیلی خوب بوده است.

او می‌گوید "ما خیلی با این کشور‌ها راه می‌آمدیم. اما به نظرم رابطه‌ای که حالا با چین داریم برای ما بهتر است. برخورد آقای ترامپ خیلی زمخت و تند است و همه ما دوست داشتیم که ظرافت بیشتری به خرج دهد. اما از طرف دیگر شاید الان دقیقا به همین رفتار نیاز داشته باشیم. "

خانم هیهرست احساس می‌کند که بقیه آمریکا بعضا اهمیت این مناطق را نادیده می‌گیرد و می‌گوید "ما خشک‌مغز دهاتی نیستیم؛ از صبح تا شب لباس کار تنمان نمی‌کنیم. کشاورزی یک کسب‌وکار بزرگ است. "

جمعیت شهری و روستایی استان ویگو تقریبا برابر است. یک طرف ساکنان محافظه‌کارتر را داریم و در طرف دیگر چند دانشگاه مختلف که عمدتا گرایش لیبرال دارند.

نکته جالب دیگر این است که تفاوت دموکرات و جمهوری‌خواه خیلی مشخص نیست و سیاستمداران بدون واکنش خاصی از این حزب به آن حزب می‌روند. دلیلش این است که رای‌دهندگان معمولا به شخص رای می‌دهند تا حزب. اما نتایج انتخابات‌های محلی در سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸ نشان می‌دهد که گرایش سیاسی مردم نسبت به گذشته کمتر تغییر می‌کند.

شهر تره هاوت پانزده دقیقه با مزرعه آن‌ها فاصله دارد و ۶۰ هزار نفر در آن زندگی می‌کنند. مثل باقی مناطق آمریکا، کافه‌ها و رستوران‌های این شهر نیز به پذیرایی در فضای باز رو آورده‌اند تا بلکه بتوانند در این سال کرونایی کسب‌وکار خود را حفظ کنند.

اینجا است که پت گودوین، از اعضای حزب دموکرات، فضای سیاسی استان را برایم شرح می‌دهد.

او می‌گوید این شهر خیلی "محل تغییر و تحول نیست" و جمعیت تقریبا یکسان شهری و روستایی این استان به طور عمده حس و حال سیاسی کل کشور را منعکس می‌کند.

او معتقد است که در این شهر گرایش به ترامپ کمتر شده است و می‌گوید "کسی نمی‌توانست تغییرات هفت هشت ماه اخیر را که ناشی از برخورد افتضاح رئیس‌جمهور با همه‌گیری است پیش‌بینی کند. شاید خیلی‌ها باشند که از این حرف‌ها خوششان نیاید. ترامپ اینجا خیلی طرفدار دارد. اما آمار که دروغ نمی‌گوید. عملکرد او واقعا بد بوده است. "

گودوین می‌گوید جذابیت آقای بایدن برای رای‌دهندگان به مراتب بیشتر از خانم کلینتون در سال ۲۰۱۶ است.

یکی از کسانی که شاید نتیجه انتخابات را مشخص کند کایلا براون ۲۳ ساله است که ماه مه گذشته از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد.

او می‌گوید "انتخاب سختی است، چون هیچ کدام از نامزد‌ها ایده‌آل نیستند. این که چه شد به اینجا رسیدیم و در انتخابات باید به یکی از این دو نفر رای بدهیم واقعا مایه شگفتی است. "

سن آقای بایدن او را نگران می‌کند و حرف‌های آقای ترامپ هم اصلا برایش جذاب نیست. به گفته او "برای خیلی‌ها آقای ترامپ رفتاری بی‌ادبانه دارد و مرتب در حال بی‌احترامی است. "

استان ویگو نیز مانند خیلی از مناطق غرب میانه آمریکا شاهد زوال صنعتی بوده است و شرکت‌های بزرگی نظیر کلمبیا رکوردز کارخانه‌های خود را در این استان تعطیل کرده‌اند.

دولت ترامپ به خاطر عدم مذاکره با دموکرات‌ها بر سر بسته حمایتی مورد انتقاد قرار گرفته است. این بسته می‌توانست به خیلی از صاحبان کسب‌وکاری که به خاطر محدودیت‌های ویروسی با مشکل روبه‌رو شده‌اند کمک کند.

او تلاش کرده است که خود را نامزد نظم و قانون معرفی کند و به اشتباه مدعی شده است که جو بایدن می‌خواهد بودجه پلیس را کاهش دهد.

اما شهر هره هاوت در ماه‌های اخیر شاهد افزایش دزدی بوده است. کافه دلیش یکی از اماکنی است که هدف سارقان قرار گفت.

با این حال، سارا دلیچ، صاحب این کافه، می‌گوید در سیاست اعتبار برایش مهمتر از نظم و قانون است. به گفته او "ترامپ سیاستمدار نیست. زمخت است. همان حرفی را می‌زند که من و شما موقع عصبانیت می‌زنیم. "

خانم دلیچ می‌گوید که ۲۷ سال پیش وقتی شوهرش در جنگ بوسنی کشته شد از یوگسلاوی به آمریکا آمد و در ابتدا باید برای خودش و دخترانش از بین آشغال‌ها لباس پیدا می‌کرد.

ویژگی‌های مورد علاقه خانم دلیچ وطن‌دوستی و شم اقتصادی ترامپ است.

او می‌گوید "وقتی اینجا آمدم هیچی نداشتم. یک کلمه هم انگلیسی حرف نمی‌زدم. حالا دو تا رستوران دارم و یک کافه. روزی ۱۶، ۱۷ ساعت کار می‌کنم. خیلی خوب است. اگر دل به کار بدهید، راه رسیدن به رویای آمریکایی باز است. "