فرارو- یک مطالعه جدید اثرات بالقوه منفی تنها غذا خوردن را به ویژه برای زنان مسن نشان می‌دهد که دو عامل اصلی آن ممکن است تنهایی و مصرف کالری کمتر باشد. با آگاهی به این جنبه‌های غذا خوردن با دیگران، زنان مسن ممکن است بتوانند خطرات ناشی از تنها غذا خوردن را کاهش دهند.
به گزارش فرارو، غذا خوردن به همراه یک فرد دیگر می‌تواند بسیار لذت بخش باشد. اما ورای لذت بخش بودن، اکنون محققان بر این باورند که این کار ممکن است فوایدی نیز برای سلامتی داشته باشد.
برعکس، به تنهایی غذا خوردن مکرر می‌تواند تأثیر منفی بر سلامتی به ویژه برای زنان در سنین بالا داشته باشد. بر اساس مطالعه‌ای که در مجله منوپوز منتشر شده است، محققان دریافته اند که غذاخوردن به تنهایی ممکن است خطرات مشکلات قلبی را افزایش دهد.
مطالعه اخیر نشان می‌دهد که چگونه خوردن به تنهایی ممکن است خطرات سلامت قلب را برای زنان بالغ افزایش دهد، اما افراد ممکن است بتوانند این خطرات را با تعامل اجتماعی بیشتر، تغییرات تغذیه‌ای و ورزش کاهش دهند.
محققان ۵۹۰ زن بالای ۶۵ سال را مورد بررسی قرار دادند و آن‌ها را به دو گروه که به تنهایی غذا می‌خوردند یا با دیگران تقسیم کردند و بر اساس اینکه آیا به طور منظم به تنهایی یا با دیگران غذا می‌خوردند، مورد بررسی قرار دادند. آن‌ها دریافتند زنانی که به تنهایی غذا می‌خورند، ۲.۵۸ برابر بیشتر در معرض ابتلا به آنژین هستند، نشانه‌ای از بیماری عروق کرونر که شامل کاهش جریان خون به قلب می‌شود.
آن‌ها همچنین دریافتند که شرکت کنندگان تمایل کمتری نسبت به برچسب‌های تغذیه داشتند و کالری، فیبر، سدیم، پتاسیم و کربوهیدرات کمتری مصرف کردند. احتمال بیوه شدن زنان مورد بررسی نیز بیشتر بود و درآمد کمتری داشتند.
محققان ضمن این مطالعه خاطرنشان کرده اند که ایجاد روابط اجتماعی معنادار برای زنان در سنین بالا نه تنها برای تغذیه بلکه می‌تواند برای سلامت کلی آن‌ها مفید باشد.
به نظر می‌رسد دو عامل اصلی در مطالعه اخیر دریافت کالری کمتر در بین زنانی که به تنهایی غذا می‌خورند و احتمال بیشتر تنها ماندن است که می‌تواند منجر به بروز علائم افسردگی شود. برای کسی که اغلب به تنهایی غذا می‌خورد، تلاش برای رفتن به سمت خوردن وعده‌های غذایی بیشتر با یک همراه یا در یک جامعه، احتمالاً غیرواقعی است.
با این حال دلایل خطرناک برای سلامتی در مطالعه فوق، سرنخ‌هایی در مورد اینکه چه راهکار‌هایی ممکن است برای پیشگیری مفید باشند نیز ارائه می‌دهد. سعی در جهت کاهش تنهایی و انزوا می‌تواند بسیار مفید واقع گردد.
بنابر صحبت‌های رابرت گرینفیلد، ما برای ارتباط با افراد دیگر ساخته شده‌ایم و گاهی برقراری این ارتباط نیاز به تلاش دارد. او که یکی از بنیانگذاران مرکز قلب کالیفرنیاست، افسردگی و سلامت قلب را اغلب با هم مرتبط می‌داند و بنابراین پرداختن به هر دو را با هم مفید ذکر می‌کند.
بهبود این وضعیت با تعدادی از استراتژی‌ها امکان پذیر است که نشان داده شده سلامت قلب را افزایش و در عین حال خطر افسردگی را کاهش می‌دهند. این استراتژی‌ها عبارتند از:
دکتر گرینفیلد می‌گوید یکی از معنی‌دارترین تاکتیک‌ها این است که نوعی تعامل اجتماعی داشته باشید که به طور ایده‌آل بهتر است تعامل روزانه صورت بگیرد و اگر امکان پذیر نبود حداقل چند بار در هفته.
او می‌افزاید: ما ساخته شده ایم تا با افراد دیگر ارتباط برقرار کنیم و گاهی برقراری این ارتباط نیاز به تلاش دارد. اگر این تعامل اجتماعی حین صرف یک وعده غذایی اتفاق بیفتد بسیار خوب است، اما راه‌های زیاد دیگری برای بهره مندی از مزایای ارتباطات اجتماعی وجود دارد.
به عنوان مثال او پیشنهاد می‌کند که از یک دوست بخواهید تا با هم به یک پیاده روی هفتگی بروید - فعالیتی که می‌تواند برای قلب شما مفید باشد و در حین حرکت روحیه شما را تقویت کند. پیوستن به کلاس تمرین گروهی نیز کارساز است. در مطالعه‌ای که در مجله آمریکایی روان‌پزشکی سالمندان منتشر شده و به بررسی تنهایی در افراد مسن می‌پردازد، حتی یک جلسه تمرین گروهی می‌تواند باعث کاهش تنهایی و انزوای اجتماعی برای شرکت‌کنندگان به مدت ۶ ماه پس از شرکت در دوره گردد.
مراقب کالری مورد نیاز خود باشید
با افزایش سن افراد، کالری مصرفی نیاز به تغییر دارد، به خصوص اگر تغییراتی در سطح فعالیت ایجاد شود که می‌تواند میزان متابولیسم پایه را کاهش دهد. این بدان معناست که شما ممکن است توده عضلانی کمتری داشته باشید و برای حفظ وزن خود به کالری کمتری نیاز دارید.
به گفته پل تاکاهاشی، از دست دادن چشایی می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی داشته باشد و منجر به کاهش اشتها و تغذیه نامناسب شود.
تغییر میزان کالری مصرفی نه تنها می‌تواند با احساس انزوا، بلکه با کاهش حس چشایی نیز اتفاق بیفتد. به گفته پل تاکاهاشی که در گروه مشاوره سالمندان در کلینیک مایو کار می‌کند، از دست دادن بویایی و چشایی در طول پیری به ویژه بالای ۶۰ سال، طبیعی است. او می‌افزاید، اما عوامل دیگری ممکن است این مساله را تشدید کند و آن‌ها عبارتند از:
دکتر تاکاهاشی خاطرنشان می‌کند: از دست دادن چشایی می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی داشته باشد و منجر به کاهش اشتها و تغذیه نامناسب شود.
او پیشنهاد می‌کند که اگر سن شما بالا رفته و با این مشکل‌ها درگیر هستید، با یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی صحبت کنید. ممکن است بتوان دارو‌هایی تجویز کرد یا مشکلات سینوسی یا دندانی را که ممکن است بر چشایی شما تأثیر بگذارد، برطرف کرد.
منبع: verywellfit
