فرارو- «Honor Society» یک درام دبیرستانی است دربارۀ دختری که می‌خواهد بورسیۀ رفتن به دانشگاه هاروارد را به دست بیاورد. قطعا محیط و فضای فیلم و حتی کلیت داستان آن اصلا چیز‌های تازه‌ای نیستند. رقابت بچه‌های دبیرستانی بر سر مسائل مختلف چیزی است که بار‌ها و بار‌ها در فیلم‌ها و سریال‌های مختلف آن را دیده‌ایم و شاید فکر کنیم این یکی هم از جنس بقیه است؛ اما یک جور جاذبۀ خاص در این فیلم هست که آن را با وجود تمام عناصر کلیشه‌ایش متفاوت و درخشان جلوه می‌دهد.
به گزارش فرارو؛ شخصیت اصلی فیلم آنر نام دارد. بزرگترین هدف او در زندگی رفتن به دانشگاه هاروارد است و برای رسیدن به این هدف از هیچ دوز و کلکی دریغ نمی‌کند. این چیزی است که خودش به ما می‌گوید (ساختار فیلم اینگونه است که آنر گاهی مستقیما با دوربین صحبت می‌کند و اهداف و نقشه‌هایش را برای بیننده توضیح می‌دهد؛ ترفند کارگردانی هوشمندانه‌ای که باعث تند و تیزتر شدن جنبۀ طنز فیلم شده است).
آنر یکی از بهترین دانش‌آموزان مدرسه است؛ اما یکی از بهترین‌ها بودن برای او کافی نیست. او باید نفر اول باشد تا بتواند به هاروارد برود و یک زندگی متفاوت را خارج از شهر کوچکی که در آن زندگی می‌کند تجربه کند. اما وقتی او با یکی از مربیان مدرسه که می‌تواند نفر برتر را به هاروراد معرفی کند صحبت می‌کند، می‌فهمد که غیر از او سه گزینۀ دیگر هم هستند که ممکن است بتوانند بورسیۀ هاروارد را به دست بیاورند.
از این‌جا به بعد ماجرای فیلم دربارۀ تلاش آنر برای کنار زدن رقبا است. البته نه فقط با درس خواندن؛ آنر می‌خواهد کاری کند که حواس رقبایش از درس خواندن پرت شود و آن‌ها نتوانند در امتحانات میان‌ترم نمرۀ خوبی به دست بیاورند. او با هوش سرشار و زیرکی خارق‌العاد‌ه‌ای که دارد سعی می‌کند از نقطه‌ضعف‌ها، علائق و ویژگی‌های فردی رقبایش استفاده کند و آن‌ها را به مسیر‌هایی غیر از درس خواندن هدایت کند. از این‌جهت داستان فیلم آنر (همانطور که خود او خطاب به دوربین می‌گوید) کاملا شبیه حل کردن یک معما یا جور کردن یک جورچین است.
شاید درام‌های دبیرستانی هیچ‌وقت خیلی قصه‌های عمیقی نداشته باشند، اما این یکی واقعا جنبه‌های قابل تاملی دارد؛ حالا نه اینکه مثلا با آثار دیوید لینچ یا واچوفسکی‌ها قابل مقایسه باشد، ولی به اندازۀ خودش و نسبت به سایر درام‌های دبیرستانی می‌شود گفت دارای عمق است. آنر در مسیر تلاشی که برای پرت کردن حواس رقبا انجام می‌دهد انگار یک جور‌هایی امیال و احساسات خفتۀ آن‌ها را که خودشان هیچ وقت جرات دنبال کردنشان را نداشتند آزاد می‌کند و به آن‌ها این امکان را می‌دهد که توانایی‌های بالقوۀ خودشان را به عمل دربیاورند.
در اواخر فیلم یک چرخش داستانی هم وجود دارد که البته آنقدر‌ها که باید غافلگیرکننده نیست، چون از قبل بیننده تا حدی می‌تواند آن را حدس بزند. اما با این حال تغییر موضع آنر و بینشی که او دربارۀ شخصیت خودش پیدا می‌کند مسیر باورپذیر و جذابی را طی می‌کند. بازی درجه‌یک انگوری رایس در نقش آنر یکی از برگ‌های برندۀ فیلم است؛ می‌شود گفت اوست که این فیلم را با انرژی پایان‌ناپذیرش اداره و هدایت می‌کند. گیتن ماتارازو (شخصیت داستین در سریال «چیز‌های عجیب») هم که نقش رقیب اصلی آنر را بازی می‌کند، حضور درخشانی در فیلم دارد و به طرز جالب و تحسین‌برانگیزی این قابلیت را داشته که هم ترحم‌برانگیز جلوه کند و هم نفرت‌انگیز.
فیلم «Honor Society» خالی از ضعف نیست؛ مثلا با اینکه حال و هوای کلی فیلم شوخ و مفرح است، اما بیشتر شوخی‌ها نهایتا فقط لبخند به لب می‌آورند و چندان گیرا نیستند. حضور بزرگسالان هم در فیلم بیش از حد کلیشه‌ای و مطابق قالب‌های معمول است؛ آن‌ها یا مشغول غذا پختن و نجاری کردن هستند و یا به شکل غیرقابل‌باوری احمق و کودن جلوه می‌کنند. اما با همۀ این‌ها جاذبۀ فیلم از ابتدا تا انتها حفظ می‌شود و کارگردان موفق می‌شود که مضمون مورد نظرش را در قالب یک داستان جالب و سرگرم‌کننده به مخاطب منتقل کند.
- کارگردان: اورگان زگمن (Organ Zegman)
- فیلمنامه‌نویس: دیوید گودمن (David Goodman)
- بازیگران: انگوری رایس (Angourie Rice)، گیتن ماتارازو (Gaten Matarazzo) و دیگران
- تاریخ انتشار: ۷ مرداد
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
طرز تهیه کباب لاهماجون، خوشمزهترین کباب ترکی
سالاد فیله مرغ سوخاری با سس رنچ، جذابترین سالادی که تابهحال خوردهاید
