سناتور جان مک کین، لیندسی گراهام و ژورف لیبرمن اخیرا در مقاله ای در روزنامه واشینگتن پست خواستار ورود نظامی ایالات متحده به جنگ شهری سوریه شده اند. آنها درخواست تجهیز گروه های مخالف در سوریه با سلاح، دوره های آموزشی و برآورد های جاسوسی و همچنین ایجاد مناطق امن را مطرح کرده و این گونه توجیه می کنند که در غیر این صورت ضمن تقویت نقش گروه های رادیکالی مانند القاعده، احتمال استفاده سوریه از تسلیحات شیمیایی نیز افزایش می یابد.
این در حالی است که در صورت مداخله نظامی آمریکا در سوریه و ناتوانی واشینگتن در پایان دادن به درگیری های این کشور، آن گاه نیرو های آمریکایی خود را در باتلاق دیگری درگیری می کنند که پرستیژ آمریکا را به چالش می کشد و سیاستمداران را بر آن می دارد تا منابع مضاعفی را به امید دستیابی به هدف های از پیش تعیین شده، هزینه کنند.
اما در مقابل این هزینه ها، منافعی نیز برای آمریکا در سوریه وجود دارد که می تواند با ریسک و هزینه کمتر به آنها دسترسی پیدا کند. ایالات متحده باید به جای ورود به جنگ شهری سوریه، بر تقویت موضع دیپلمایتک خود و افزایش توانمندی های جنگی تمرکز کند، چرا که برای مقابله با درگیری های بعدی در منطقه به آنها نیاز دارد. ورود متعادل و هوشمندانه آمریکا به سوریه آن هم با هماهنگی با متحدان سنی آمریکا که هم اکنون در جنگ نقش آفرینی می کنند، پتانسیل های ضروری برای نقش های آتی آمریکای را فراهم می کند.
درگیری در سوریه یک جنبه دیگر در رقابت ها بین ایران و متحدان سنی آمریکا در غرب خلیج فارس نیز دارد. این رقابت در گذشته از طریق جنگ های نیابیتی در لبنان و یمن اتفاق افتاد و عراق هم می تواند صحنه نبردی دیگر باشد. در صورتی که ایران به باشگاه هسته ای ملحق شود، این درگیری ها تشدید خواهند شد. این در حالی است که فارق از نتیجه ای که در سوریه حاصل خواهد شد، متحدان سنی آمریکا در منطقه به دنبال عمیق تر کردن رقابت امنیتی خود با ایران هستند.
شورای همکاری خلیج فارس به طور محسوسی نیروهای نظامی خود را تقویت کرده و در حال ایجاد سپر دفاع موشکی در مقابل ایران است. با این حال در درگیری های واقعی که در سال های اخیر اتفاق افتاده، نیرو های درگیری بودند که از سوی ایران یا برخی کشور های سنی آموزش دیده بودند. برای مثال قطر که نقش چشمگیری در پایین کشیدن قذافی از راس قدرت در لیبی ایفا کرد، به همراه عربستان سعودی از حامیان گروه های مخالف در سوریه است. ربوده شدن 48 ایرانی در سوریه حاکی از حساسیتی است که گروه های مخالف روی ایران دارند.
اما چنین جنگ های بی قاعده ای در آینده نیز متداول ترین نشانه از رقابت امنیتی ایران و کشور های سنی خواهد بود . حزب الله لبنان، گروه های شیعه در عراق و حمایت ایران از حامیان اسد در سوریه، تجربه جمهوری اسلامی در چنین نبرد هایی را به تصویر می کشد. در مقابل کشور های سنی نیز در صورتی که به دنبال رقابت امنیتی با ایران باشند با افزایش توانمندی های خود در جنگ های بی قاعده، منافعی را کسب خواهند کرد.
جنگ شهری در سوریه این فرصت را برای آمریکا و متحدان عربش پدید آورده تا این اقدامات را انجام دهند. برای ایالات متحده حمایت از گروه های مخالف در سوریه یک کمپین جنگی غیر قراردادی ایجاد می کند که هدف اصلی نیرو های ویژه است. چنین اهدافی معمولا محرمانه است و در زمان همکاری با متحدان منطقه ای نمود پیدا می کند. بنابر این آمریکا و نیرو های جاسوسی شورای همکاری خلیج فارس و نیرو های ویژه می توانند از این فرصت برای تبادل مهارت ها و دوره های آموزشی، تبادل منابع، افزایش اعتماد و ایجاد روند عملیاتی مشترک استفاده کنند. چنین تجربه ای برای آینده بسیار کارآمد خواهد بود.
به طور معمول هدف از این همکاری ها باید تحت فشار قرار دادن اسد برای کناره گیری از دولت و روی کار آوردن یک دولت دوست آمریکا و متحدان عربش باشد. اما باید گفت که این پروژه ها موفقیت در سوریه را تضمین نمی کنند. اما در عین حال جنگ سوریه یک صحنه نبرد نیابتی ایجاد کرده که آمریکا می تواند از طریق آن تجربه جنگاوری اش را با متحدان منطقه ای به اشتراک بگذارد تا برای درگیری های آتی در منطقه از آن استفاده کنند.
عکس | آقای حسن یزدانی آلبوم شما با ابراهیم رئیسی تکمیل است 
ادامه جنجالی‌های پرونده فساد؛ محمدحسین میثاقی واقعا پول گرفته است؟ 
عکس | کامنت جنجالی «احمد خمینی» علیه پرسپولیسی‌ها 
افزایش قیمت محصولات ایران‌خودرو رسما کلید خورد 
بهترین کرم مرطوب کننده ارزان قیمت خارجی چند؟ 
قیمت پژو چطور در سه دهه 300 برابر شد (عکس) 
