رویکرد آمریکا در قبال ایران تغییر می‌کند؟!

فرارو- یک کار‌شناس مسائل بین الملل با تاکید بر اینکه زود است بر اساس انتشار اخبار رسانه‌ها نسبت به آینده پرونده هسته‌ای خوش بین بود گفت: تغییر جدی در فضای حاکم بر پرونده هسته‌ای ایران مشاهده نمی‌شود و آنچه بروز پیدا کرده تنها اخبار بدون منابعی است که تاکنون از سوی مقامات رسمی دو کشور هم مورد تایید و تکذیب قرار نگرفت است.

حسن بهشتی‌پور با بیان این مطلب در گفتگو با فرارو گفت: بر این اساس در حالی که شاهد تحول جدی در مواضع دو طرف در قبال پرونده هسته‌ای ایران نیستیم نمی‌توان نسبت به تغییر فضای حاکم در پرونده هسته‌ای خوش بین بود.

وی افزود: این خوش بینی زمانی حاصل می‌شود که دو طرف هم جمهوری اسلامی ایران و هم غربی‌ها و در راس آن‌ها ایالات متحده آمریکا از خود انعطاف نشان دهند و در جریان مذاکرات هسته‌ای گام‌های را به سوی یکدیگر بردارند.

بهشتی‌پور درباره انتشار خبر بررسی رویکرد جدید آمریکا در قبال مذاکرات هسته‌ای گفت: آسوشیتدپرس به نقل از مقامات آمریکایی گزارش داده بود که دولت این کشور در حال بررسی رویکردی جدید در مذاکرات مربوط به برنامه هسته‌ای ایران است و در چارچوب این رویکرد، به دنبال آن است که زود‌تر از زمانی که قبلا در نظر گرفته شده بود، از شدت تحریم‌های ایران کم کند.

وی با بیان اینکه به نظر می‌رسد که آمریکایی‌ها هم متوجه شده‌اند که باید به منظور گشایش در مذاکرات هسته‌ای گام‌هایی را بردارند گفت: آمریکایی‌ها در کنار رویکرد جدید خود باید این را در نظر بگیرند که گشایش در مذاکرات هسته‌ای ایران زمانی حاصل خواهد شد که استراتژی همزمان فشار و مذاکره متوقف شود.

این کار‌شناس مسائل بین الملل تصریح کرد: خبر‌ها پیرامون رویکرد جدید آمریکا در قبال پرونده هسته‌ای ایران در حالی منتشر می‌شود که چند روز پیش از این واشنگتن بار دیگر فهرست مقامات تحت تحریم جمهوری اسلامی ایران را به روز کرد و تعدادی دیگر از این مقامات را به فهرست خود اضافه کرد.

وی ادامه داد: همچنین روز جمعه گذشته باراک اوباما در نامه‌ای به مجلس نمایندگان و مجلس سنا نوشت که «روابط ما با ایران هنوز به وضعیت عادی بازنگشته است و روند اجرای توافقنامه با ایران که در تاریخ ۲۹ دی ۱۳۵۹ (۱۹ ژانویه ۱۹۸۱) به امضا رسید، همچنان جریان دارد.»

بهشتی‌پور تاکید کرد: همزمان با ارسال این نامه نمایندگان امریکا در حال تهیه طرحی بودند تا بر اساس آن تحریم‌های تازه‌ای علیه جمهوری اسلامی ایران اعمال کنند و دایره تحریم‌ها را از آنچه که در جریان است را تنگ‌تر کنند.

این کار‌شناس مسائل بین الملل تاکید کرد: بنابراین در حالی گفته می‌شود که آمریکا به دنبال رویکرد جدید در مذاکرات هسته‌ای با ایران است که کوچک‌ترین تغییری در مواضع قبلی آن مشاهد نمی‌شود و به نظر می‌رسد که سیاست هویچ و چماق یعنی از یک سو امتیازاتی به ایران پیشنهاد می‌شود و از سوی دیگر فشار‌ها علیه آن را افزایش می‌دهند را دنبال می‌کند.

وی در ادامه با اشاره به جزییات رویکرد احتمالی جدید آمریکا گفت: از سوی دیگر توافق برای تعلیق یا توقف تحریم‌ها علیه ایران در جریان مذاکرات هسته‌ای حداقل امتیازی است که آمریکا و متحدانش در قبال گام‌های که ایران بر می‌دارد می‌دهند.

بهشتی‌پور افزود: در آخرین دور مذاکرات هسته‌ای میان جمهوری اسلامی ایران و گروه ۱+۵ در مسکو، طرف مقابل سه درخواست مشخص از ایران را مطرح کرد؛ تعلیق غنی سازی ۲۰ درصد، ارسال اورانیوم غنی شده ۲۰ درصد به خارج کشور و همچنین تعطیلی سایت فردو.

وی با بیان اینکه در جریان این مذاکرات مابه ازای که طرف مقابل در برابر پاسخ ایران به خواست‌های مطرح شده ارایه می‌کرد بسیار مضحک و خنده دار بود گفت: ما به ازای که گروه ۱+۵ در مقابل گام‌های اعتماد ساز جمهوری اسلامی کمک به نوسازی ناوگان هواپیمایی ایران بود.

این کار‌شناس مسائل بین الملل افزود: یعنی عملا گروه ۱+۵ از جمهوری اسلامی ایران درخواست کرده بود که ۱۰ گام در مسیر اعتماد سازی بردارد در مقابل آن‌ها حتی یک گام کامل هم برندارند. در حالی که مابه ازای قابل قبول در مقابل گام‌های اعتماد ساز جمهوری اسلامی ایران لغو و یا تعلیق تحریم‌ها بود که هیات مذاکره کننده جمهوری اسلامی ایران هم در جریان مذاکرات بر آن تاکید کرد اما مورد توجه قرار نگرفت.

وی تصریح کرد: بنابراین رویکرد جدید را آمریکا را نباید یک امتیاز بزرگ تلقی کرد چرا که این حداقل کاری است که آن‌ها باید بکنند چون اساسا تحریم‌ها برای این اعمال شد که اولا جمهوری اسلامی ایران متقاعد به نشستن پشت میز مذاکره شود و ثانیا در جریان مذاکرات هسته‌ای گام‌های اعتماد سازی را بردارد.

بهشتی‌پور در خاتمه گفت: با این حال باید منتظر ماند و دید که اگر خبر بررسی رویکرد جدید در مذاکرات هسته‌ای ایران از سوی آمریکایی‌ها صحت داشته باشد جزییات آن چیست آیا اساس ارزش مذاکره دارد و یا اینکه به چه شکلی این رویکرد طراحی شده است، اینکه ابتدا کدام طرف باید به سوی طرف مقابل گام بردارد ایران یا غرب و اینکه آیا تضمینی برای عملی شدن این رویکرد در صورت برداشتن گام‌های اعتمادساز از سوی جمهوری اسلامی ایران ارایه می‌شود یا خیر؛ پس از آن شاید بتوان ارزیابی دقیقی از این رویکرد احتمالی داشت.