bato-adv
کد خبر: ۱۷۱۹۷۰

ما امیدمان به خداست

تاریخ انتشار: ۰۴:۱۲ - ۲۰ آذر ۱۳۹۲
مطلب زیر را یکی از خوانندگان برای فرارو ارسال نموده است


سلام فرارو - از لطفتان سپاسگزاریم. خواهش می کنم این مطلب رو جایی قرار بدین که به گوش وزیر محترم بهداشت برسه شاید شما وسیله خدا باشید برای حل مشکلات عدیده ما/ سپاسگزارم





جناب اقای دکتر هاشمی وزیر محترم بهداشت و درمان و رؤساهای محترم دانشگاه های علوم پزشکی کشور و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی

سلام گرم ما بهورزان را در مناطق دور دست روستایی پذیرا باشید.

ما بهورزان همان کسانی هستیم که تمام دستورات لازم و اهداف وزارت بهداشت را در دورترین و محرومترین نقاط به دوش می کشیم، بله همان نیروی اداری که سطح سوادی زیر فوق دیپلم دارد و به دلیل پایین بودن مدرک تحصیلی در هیچ نقطه مسئولیتی به او واگذار نمی شود و مسئولین آنها که اکثرا اعضای هیأت علمی هستند، هم حقوق قابل توجهی دارند و هم درآمدها و حق مدیریت آنچنانی. به همین دلیل آشنایی با نحوه زندگی و زجر و رنج‌های ما ها را هم در حوزه کاری و هم اداره امور خانواده‌هایمان ندارند.

تا کنون نشنیده ایم که این عزیزان کوچکترین پیگیری در خصوص حل مشکلات ما و یا اداری ما کرده باشند و یا پیشنهاد داده باشند که برای این قشر عظیم با توجه به سختی شرایط کار آنها نماینده‌ای در استانها و یا سطح وزارت خانه داشته باشند و علتی که دو سال دوره کارآموزی آنها عملاً با شور و شوق و بازدهی عالی جسمی بدون دریافت حقوق به مناطق محروم خدمت کرده و دوره آنها هم جز سنواتشان حساب نمی شود، هم همین است.

ما محاسبه کردیم که در یکی از استانها یک نفر از رؤساهای دانشگاه علوم پزشکی برابر با ۳۰ نفر بهورز در ماه درآمد دارد بنظر شما تبعیض تا اینقدر!

آیا همسر بهورز با همسر اینها و بچه‌های بهورز با بچه اینها فرق دارد؟

همین مسئول با خودروی اداری ایاب و ذهاب می کند، مسکن اداری دارد، عضو هیئت علمی هست، حق مدیریت می‌گیرد، اگر از شهر محل خدمت بیرون برود مأموریت دارد، اضافه کار هم دارد، پرکیس همچنین، پاداش و ... . روزانه چند مریض ویزیت می کند. در بیمارستانها هم حق بیمار دریافت می‌کند. حقوق هم که غیر از اینهاست.

 یا سایر مسئولین و کارشناسان که در کنار شوفاژ نشسته و با تلفن‌های اداری و امکانات اداری و بقیه مسائل مالی، اینها کجا به فکر بهورز می افتند که نان دارد یا نه و با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کند. ما پیش چه کسی داد بزنیم تا به دادمان برسد. عزیزان مسئول اگر در بین فرزندان شما یکی از آنها لباسهایش پاره باشد تا داد و فریادش بلند نشود آیا نباید برایش لباس تهیه کنید؟

ما هم امیدمان بخداست
مجله خواندنی ها
مجله فرارو
bato-adv
bato-adv
bato-adv
bato-adv