فرارو-با وجود تمام مشکلات ناشی از تلاش برای اعمال تحریم بر ایران در سنای آمریکا، یک مشکل جدید وجود دارد: تلاش های رو به رشد برای محدود کردن قدرت رئیس جمهور در زمینه برداشتن تحریم ها.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از سی ان ان،کنگره با اعطای قدرتی اندک به رئیس جمهور برای مستثنی قرار دادن قانون تحریم ها، بالا بردن هزینه سیاسی انجام این کار و الزام تصویب کنگره پیش از هرگونه لغو دائمی تحریم ها، اهرم اجرایی مذاکره را به طور فزاینده ای محدود کرده است.
برخی مقامات در کنگره این امر را بخشی از بازی عادی پلیس خوب و پلیس بد می دانند و اینطور استدلال می کنند که اگر مذاکره کنندگان ایران ببینند چه چیز در انتظار سقوط مذاکرات است، باراک اوباما می تواند قدرت چانه زنی بیشتری داشته باشد. اما در این مورد محدود کردن قدرت رئیس جمهور در لغو تحریم ها در واقع اهرم مذاکره کنندگان آمریکایی را تضعیف می کند. کاملا ساده است: اگر اینطور استدلال شود که یک طرف برای پایبندی به یک معامله با مشکلاتی روبرو است، طرف مقابل برای کاهش این ریسک، هزینه ها را بالا می برد.
فرآیند تامین امنیت یک وام بانکی را در نظر بگیرد: بدترین راه برای مذاکره در مورد شرایط خوب این است که به رتبه اعتباری خود لطمه بزنید و نشان دهید که قادر نیستید به تعهدات خود پایبند بمانید. کنگره با گرفتن قدرت برداشتن تحریم ها از اوباما، مذاکره کنندگان آمریکا را با اعتباری اندک راهی مرحله بعدی مذاکرات می کند.
با وجود آنکه دیپلمات های آمریکایی به اندازه کافی حرفه ای هستند که بتوانند ضامن یک توافق میان ایران و گروه 1+5 باشند، عدم اطمینان در مورد اینکه آیا اوباما می تواند تعهدات خود را عملی کند یا خیر، این توانایی را به تهران می دهد که خواستار شرایطی سخت تر نسبت به دوره ای شود که در غیر این صورت ممکن نبود. و تا زمانیکه لغو یا فسیخ تحریم ها مشروط به نظر کنگره ای است که اکثریت جهان آن را دشمن راه حل مذاکره شده می دانند، ما می توانیم انتظار داشته باشیم که قدرت چانه زنی ایران افزایش یابد.
تلاش های کنگره بیهوده است چراکه آمریکا اهرم قابل توجهی دارد. پتانسیل ایران برای پیوستن دوباره به اقتصاد جهانی و سیستم مالی جهانی پس از یک دهه انزوای نسبی، دورنمایی فریبنده برای تهران است- به خصوص برای نخبگان تکنوکرات که حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران نیز جزوی از آنها است. وسوسه دستیابی به یک اقتصاد یکپارچه جهانی که در آن ایران ساحل ابتکار و نوآوری در زمینه فناوری باشد، ممکن است مزایای به مراتب بیشتری نسبت به برخورداری از یک برنامه صلح آمیز هسته ای با مزایای عملی اندک داشته باشد.
گرچه کاخ سفید این کارت را در اختیار دارد، اما تنها تا زمانی می تواند از آن بهره بگیرد که ایران به توانایی کاخ سفید در پیگیری هر توافقی اعتماد داشته باشد. به هر حال این مذاکره است نه اجبار و فرماندهی، و آمریکا تنها قادر به گرفتن آن چیزی است که ایران می دهد.
اگر کنگره مایل به تقویت اهرم اوباما برای تضمین یک توافق مستحکم که برنامه هسته ای ایران را متوقف می کند، باشد باید به وی قدرت کامل نه تنها در لغو تحریم ها بلکه فسخ کامل آن به عنوان بخشی از فرایند دیپلماتیک را دهد. این امر برای ایران و جامعه بین المللی یک اعلام اعتبار است بدین مضمون که دیپلمات های آمریکایی به واقع کلید ورود ایران به جامعه جهانی را در اختیار دارند.
در نهایت اینکه، در شرایطی که رهبری ایران حمایت کامل خود از مذاکره کنندگان ایرانی را ابراز کرده، رقت انگیز است اگر کنگره نتواند همین حمایت را از تیم آمریکایی داشته باشد.
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
کنگره باید بدونه به هرحال ضعیف کردن تیمش اشتباهه
اونام دیپلماتای خودشونن