حق با روحانی است

دکتر هوشنگ عطاپور - شاید «دولت تدبیر و امید» اولین دولتی در تاریخ جمهوری اسلامی ایران باشد که، "کوتاهترین دوره ی ماه عسل سیاسی را داشت". زیرا از همان آغازین روزهای شروع به فعالیت، آماج حملات مخالفینی قرار گرفت که، "از موضع به ظاهر انتقاد به دشمنی با آن برخاستند". روند این نوع مخالفت های کینه ورزانه با تمام اقدامات دولت تدبیر و امید از سوی گروه اندک عده ی پایداری ها، «قلمرو منافع ملی و فراجناحی» را در نوردیده است و هر منتقد منصفی را هم در موضع انفعال قرار داده است. حتی در حوزه هایی مانند مدیریت اقتصادی کشور و مهار تورم و گرانی و ایجاد آرامش روانی در جامعه، مخالفین دولت، موفقیت های تیم اقتصادی دولت را ناشی از قضا و قدر دانسته و حاضر به تایید عملکرد دولت در این حوزه نیستند!؟

«مذاکره هراسی» که دکتر روحانی در سخنرانی اخیر خود از آن نام بردند؛ بخشی از کارشکنی های مخالفین دولت در مسیر دستیابی به حقوق هسته ای مردم ایران است؛ زیرا آنها موفقیت سیاست خارجی دولت را شکست سیاسی خود می بینند. «تک تیراندازان دلواپسی» که شاید دغدغه ی قدرت و ثروت از دست رفته دارند و نگران افشاء فسادهای گسترده ی اداری و مالی در دو دولت گذشته هستند؛ فقط بهانه جویی می کنند. آنها می خواهند وزن سیاسی اندک خود را در ظاهر امر بالا نشان داده و در یک شعبده بازی آشکار، به تدریج خود را سخنگوی اکثریت مردمی نشان دهند که در 24 خرداد به آنها «نه معنا دار» گفته اند!

آنها امروز «اولویت اول مردم را دین» قرار می دهند، با هدف زمین زدن دولت، استفاده ی ابزاری از حجاب و پوشش اسلامی را- بدون آن که به تبعات اجتماعی و دراز مدت چنین رویکردی در سطح جامعه فکر بکنند - رواج می دهند؛ در حالی که در 4 سال دولت نهم و دهم، همین مسائل و مشکلات وجود داشتند، ولی جز تایید دولت های نهم و دهم، هدفی را به پیش نمی بردند. در آن دو دولت، «اولویت اول مردم را مشکلات اقتصادی می دانستند» و رئیس جمهور وقت را به دلیل پرداختن به مشکلات اقتصادی مردم شش دانگ حمایت و تشویق می کردند؛ ولی حالا دولت تدبیر و امید را به دلیل پرداختن به همین جنس از معضلات که در سایه ی بی تدبیری و سوء مدیریت های دولت های نهم و دهم، حتی حادتر هم شده اند؛ نکوهش می کنند!

اکنون که به دنبال "مواضع درست، به جا و محکم" دکتر روحانی در برابر افراطیون - که آرزوی زمین خوردن زودرس دولت تدبیر و امید را دارند - دوست و دشمن مواضع منتقدانه ای در پیش گرفته اند، تذکر چند نکته در این خصوص اهمیت و ضرورت دارد:

1. مخالفین دولت تدبیر و امید، درست در زمانی آتش توپخانه ی خود را به سوی دولت نشانه گرفته اند که در مرحله ی ورود به مذاکرات تعیین کننده ی هسته ای است. «مذاکره هراسان» به خوبی می دانند که موفقیت دیپلماتیک دولت در عرصه ی مذاکرات هسته ای، می تواند آنها را از چرخه ی قدرت دورتر کند. از این رو، در تلاش هستند که با «سیاست تضعیف دولت در عرصه ی داخلی»، دست «محافظه کاران آمریکایی» را برای به شکست کشاندن این مذاکرات باز بگذارند. آنها آگاهانه خود را سخنگوی اکثریت جامعه جا زده اند و خوراک برای افراطیون آمریکایی درست کرده اند. به همین دلیل، "حق با روحانی است که از حقوق اکثریت ملت در برابر گروهی اندک دفاع کند".

2. این موضع و برخورد دکتر روحانی ، "بستن دهان مخالفین نیست". مگر روحانی پرونده سازی کرده، یا سایت خبری و یا روزنامه ای را توقیف کرده است و یا این که از خبرنگار و روزنامه نگاری شکایت کرده است؟ «القاء بستن زبان منتقدین» ، اولاً "استراتژی فرار به جلوی" مخالفین دولت تدبیر و امید است؛ ثانیا نوعی قیاس مع الفارق است. اما روحانی با این مواضع محکم در برابر "گروه اندک عُدّه ی دلواپس ها و دل نگران ها" ، این نکته را خاطر نشان ساخت که ایشان در دفاع از حقوق اکثریت مردم ایران، ترس و واهمه از خود نشان نداده و نخواهد داد و مقهور گروه های فشار سازمان یافته نخواهد شد.

ایشان مواضع محکم و صریح خود را در برابر مخالفین جدی دولت اعلام کرده است و این نوع موضع گیری، هرگز به معنای «بستن دهان منتقدین» نمی تواند باشد، هر چند می توان لحن جدی به آن نام نهاد. چون منتقدین ایشان در این یک سال، بسیار تندتر از ادبیات دکتر روحانی علیه وی ، دولت و حامیان آن در رسانه های گوناگون مطالب توهین آمیز و فیلم های فاقد مجوزی چون «من روحانی هستم» منتشر کرده اند و کسی پیدا نشده است که با آنها برخورد بکند(به عبارتی دهانشان را ببندد). خود روحانی هم نه نیّت و نه قدرت اجرایی برخورد با مخالفین و بستن دهان منتقدین خود را دارد و نه در آینده نیز خواهد داشت. چه بسا که در مجلس شورای اسلامی دیدیم و شنیدیم که چگونه گزنده تر و توهین آمیزتر از گذشته با ایشان رفتار کردند.

3. رویگرد دکتر روحانی برخلاف تصور حتی برخی روزنامه نگاران اصلاح طلب، مبتنی بر اصول مردم سالاری است. زیرا روحانی وظیفه دارد از «حقوق اکثریت مردمی که به وی رای داده اند» ؛ دفاع بکند. ایشان حق تزلزل در برابر افرادی که به جای انتقاد، در صف دشمنی جای گرفته و مانع تحقق مطالبات و خواست اکثریت ملت شده اند، بایستد و مقاوت کند. «روحانی حق دارد از طرف اکثریت ملت حرف بزند» ، ولی این در حالی است که گروهی اندک عده، خود را سخنگوی اکثریت مردم نشان می دهند و مانع جدی پیشبرد اهداف دولت شده اند و علیرغم سیاستگذاری های کلان رهبری معظم انقلاب در موضوع مذاکرات هسته ای و تبیین استراتژی «نرمش قهرمانانه» از سوی معظم له، باز هم به مخالفت های خود با این پرونده ی ملی ادامه می دهند.

4. نباید انتقاد از ادبیات سیاسی دکتر روحانی، متن اصلی مد نظر ایشان را در حاشیه قرار بدهد. متن سخنان ایشان در واقع نشان دادن صلابت دولت در برابر صف آرائی رقبای خارجی است که به دنبال امتیازگیری از ایران در مذاکرات پیشروی هسته ای هستند. هر قدر دولت در عرصه ی داخلی تضعیف شود و یا ضعیف نشان داده شود ، اشتهای دشمنان خارجی نظام و رقبای منطقه ای برای امتیازگیری بیشتر می شود. به همین دلیل به برخی دوستان اصلاح طلب توصیه می کنم که "وارد بازی رقبای سیاسی نشوند" و اصل را فدای فرع نکنند.