فرارو- در سال 1962 بود که جان اف کندی، رئیس جمهور وقت آمریکا به گلدا مایر، وزیر خارجه اسرائیل گفت که آمریکا و اسرائیل «روابط ویژه ای» دارند. عیار و ارزش این روابط به ماهیت دوحزبی آن بود که به واسطه فعالیت لابی های قدرتمندی که برای هم صدایی دو جناح سیاسی تلاش می کنند، تقویت می شد. چنین حمایتی ارسال 121 میلیارد دلار کمک خارجی آمریکا به اسرائیل از سال 1948 تا پایان 2014 را ممکن کرده است. آمریکا در درگیری های منطقه ای نیز از اسرائیل حمایت کرده و با قطعنامه های سازمان ملل علیه اشغال کرانه باختری توسط اسرائیل مخالفت کرده یا آنها را وتو کرده است.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از فارن افرز، اما نشانه های روزافزونی از اختلاف در این جامعه دیده می شود که می تواند تهدیدی برای این روابط ویژه باشد. تازه ترین اختلاف نظر به تصمیم جان بینر، رئیس مجلس نمایندگان مربوط می شود که بدون مشورت با کاخ سفید یا دموکرات های کنگره، از بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل و رئیس حزب لیکود برای سخنرانی در جلسه سوم مارس کنگره دعوت کرد.
البته این اختلاف میان دموکرات ها و جمهوری خواهان در مورد اسرائیل یک شبه و با دعوت بینر از نتانیاهو ایجاد نشد. د رواقع مسئله به پیش از شکل گیری اسرائیل برمی گردد. در دوره ریاست جمهوری فرنکلین روزولت، اکثر یهودیان آمریکا و صهیونیست های آمریکا دموکرات شدند و سازمان های صهیونیستی بر روابطی تکیه کردند که دموکرات های برجسته با روزولت داشتند. اما در سال 1944 آبا هیلل سیلور ریاست شورای اضطراری صهیونیست آمریکایی که در سال 1939 تاسیس شده بود را برعهده گرفت و سیاست پیگیری تایید هر دو حزب برای برپایی یک کشور یهودی را در دستورکار قرار داد.
لابی اسرائیل در واشنگتن خارج از استراتژی سیلور رشد کرد. اسرائیل در سال 1948 شکل گرفت و طی نیم قرن اخیر پس از شکل گیری آن، هر دو حزب در کنگره از کمک به اسرائیل حمایت کرده اند. اما اختلافات در مورد برخی مسائل مشخص وجود داشت. برای مثال در سال 1981 از 46 سناتور دموکرات 36 نفر با فروش سیستم هشدار و کنترل ایربورن به عربستان مخالفت کردند و از 54 سناتور جمهوری خواه، 42 سناتور موافق آن بودند. آیپک و اسرائیل مخالف این معامله بودند. اما این مسئله منجر به دشمنی حزبی بر سر اسرائیل نشد.
تغییر اصلی که از اوایل دهه 1980 تا اوایل دهه 2000 میلادی رخ داد این بود که توازن قدرت میان جمهوری خواهان و دموکرات ها در جامعه لابی گر آمریکا و حمایت کنگره ای از اسرائیل تغییرکرد.
نخستین نشانه های اختلاف حزبی در مورد اسرائیل در دهه 1990 میلادی شکل گرفت. با وجود آنکه بیل کلینتون، رئیس جمهور آمریکا از اسحاق رابین، نخست وزیر اسرائیل و یاسر عرفات، رئیس سازمان آزادیبخش فلسطین در کاخ سفید استقبال کرد تا توافقنامه اسلو را به امضا برسانند، جمهوری خواهان محافظه کار با مخالفت لیکود و رهبران آیپک با این پیمان همراهی کردند.
پس از ترور رابین در نوامبر 1995، جمهوری خواهان در کمپین انتخاباتی اسرائیل در 1996 از نتانیاهو حمایت کردند و کلینتون از شیمون پرز حمایت کرد. کلینتون یک ماه پیش از این انتخابات، پرز را به کاخ سفید دعوت کرد تا یک توافق نامه دفاعی را به امضا برساند. در سال 1999 نیز این دو حزب یک بار دیگر در انتخابات این رژیم دست به جانبداری زدند. مدیر کمپین 1992 کلینتون به اسرائیل سفر کرد تا به ایهود باراک برای پیروزی بر نتانیاهو کمک کند.
این در حالی است که نتانیاهو نیز طی سال های گذشته از گرایش جمهوری خواهان به سمت اسرائیل در روابط دو طرف استقبال کرده است. او در سال 2008 رون درمر، یک مشاور سابق سیاسی جمهوری خواه- را به عنوان مشاور ارشد خود انتخاب کرد و در سال 2013 نیز سمت سفیری در آمریکا را به وی اعطا کرد. درمر در تابستان سال 2012 زمینه سفر میت رامنی، نامزد جمهوری خواه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا به آمریکا را فراهم کرد و طی ژانویه سال جاری میلادی نیز طرح دعوت بینر از نتانیاهو برای سخنرانی در کنگره درست چند هفته مانده به انتخابات را ارائه کرد.
در این میان، دموکرات ها نیز دیگر صراحتا از اسرائیل حمایت نمی کنند. جرمی بن آمی، مشاور سابق کلینتون در سال 2008 برای مقابله با آیپک در واشنگتن، لابی جی استریت را راه اندازی کرد. این لابی خود را «خانه آمریکایی های طرفدار اسرائیل و طرفدار صلح» معرفی می کند. همانطور که دولت اوباما در مسیر مخالفت با نتانیاهو پیش می رود، این گروه نیز آن را همراهی می کند. پس از شکست مذاکرات صلح طی بهار سال گذشته بود که این سازمان خواستار استعفای نتانیاهو و لغو سفرش به آمریکا شد. در گذشته آیپک قادر بود گروه هایی مانند جی استریت را از رده خارج کند اما این گروه تداوم داشته و رشد کرده است. جی استریت حال حامیانی در میان دموکرات های کپیتال هیل (مقر کنگره) دارد.
هنوز هم کنگره به صورت دو حزبی از کمک خارجی به اسرائیل حمایت می کند. تابستان گذشته، مجلس نمایندگان لایحه کمک نظامی 225 میلیون دلاری به اسرائیل را 395 به هشت تصویب کرد. اما این حمایت دو حزبی به دلیل مذاکرات آمریکا و انگلیس، فرانسه، آلمان، روسیه و چین با ایران تضعیف شده است. در نوامبر سال 2013 این کشورها به توافقی موقت رسیدند که شرایط دستیابی به توافق نهایی را هموار می کند. اگر توافقی نهایی به دست آید، نیاز یبه تصویب سنا نخواهد داشت. و با وجود آنکه اوباما معتقد است می تواند تحریم های ایران را بدون تصویب کنگره ای به حالت تعلیق درآورد، نمی تواند تحریم ها را بدون حمایت کنگره به طور دایمی کنار بگذارد.
نتانیاهو با توافق موقت مخالف بود و با مذاکرات جاری هسته ای برای دستیابی به توافق نهایی نیز مخالف است. برخی دموکرات ها اما در کنگره از مذاکرات حمایت می کنند. سامانتا پاور، سفیر آمریکا در سازمان ملل طی سخنرانی در کنفرانس آیپک گفت: «ما عمیقا معتقدیم که روابط آمریکا-اسرائیل فراتر از سیاست است و همواره اینطور خواهد بود.» اما با توجه به جنجالی که در مورد سفر نتانیاهو به راه افتاد و تداوم درگیری در مورد مذاکرات ایران، عصر حمایت خودکار دوحزبی از اسرائیل انتها نزدیک می شود و شاید به همراه آن، روابط ویژه میان آمریکا و اسرائیل نیز به پایان برسند.
چگونه اقتدار کلیسای کاتولیک و نفوذ روحانیت در فرانسه از بین رفت؟
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
