٤٠ سال پیش وقتی «علی قهوهچی»، تنها قهوهخانهدار خیابان «زهتابی»، در محلهاش یکهتازی میکرد و پیر و جوان را با آن چایهای دبشاش تا پاسی از شب در مغازه رنگ و رو رفته، روی صندلیهای فلزی، جلوی «مراد برقی» و «مرد ٦میلیون دلاری» میخکوب میکرد، هیچوقت تصور نمیکرد روزی بشود که محله زهتابی را به قهوهخانههای زیادش بشناسند؛ به قهوهخانههایی که فقط در یک خیابان دو کیلومتری، حساب سرانگشتیشان، به ١٥ تا برسد. حالا اگر «شوش» را به کریستالفروشها میشناسند و «امین حضور» را به لوازم خانگی، قهوهخانه هم برچسبی شده و خورده روی پیشانی محله زهتابی؛ محلهای در پیچوخم خیابان «زمزم» یا به گفته مسئولان شهریاش «شهید غلامرضایی».