فرارو- وقتی که در سال ۱۹۶۱ نقاشی «دوک ولینگتون» از موزۀ ملی بریتانیا ناپدید شد، همۀ کسانی که از ماجرا خبر داشتند فکر می‌کردند که حتما یک دار و دستۀ تبهکار بین‌المللی با سرمایه‌گذاری زیاد و نقشه‌های پیچیده دست به این سرقت زده‌اند و نقاشی را هم در یکی از آن مخفیگاه‌های عجیب و غریبی که برای خودشان دارند پنهان کرده‌اند.
به گزارش فرارو؛ هیچ کس فکرش را هم نمی‌کرد که یک همسایۀ ساده و بی‌ادعا نقاشی را کش رفته باشد و آن را پشت کابینت خانه‌اش مخفی کرده باشد.
کمپتون بانتون (با بازی جیم برودبنت) برای خودش یک جور‌هایی قهرمان طبقۀ کارگری بود؛ یک رانندۀ تاکسی بازنشسته با عقاید سوسیالیستی که از دوک ولینگتون اصلا خوشش نمی‌آمد (چون مخالف حق رای عمومی بود) و فرانسیس گویا را هم یک «عرق‌خور اسپانیایی» می‌دانست!
بانتون نقاشی را جایی پنهان کرد که همسر قانون‌مدارش دالی (هلن میرن) آن را نبیند. او سپس نامه‌هایی به دولت نوشت و توضیح داد که اگر خواسته‌های خیرخواهانه‌اش برآورده شوند نقاشی را برمی‌گرداند. خواستۀ اصلی او این بود که افراد مسن دسترسی مجانی به شبکه‌های تلویزیونی داشته باشند.
بازی برودبنت در این فیلم هم پر از طنز است و هم احساس‌برانگیز. او وسواس و تلاش دائمی بانتون برای رایگان کردن تماشای تلویزیون را به شکلی خنده‌دار و در عین حال تحسین‌برانگیز به تصویر کشیده و از طرف دیگر اندوه عمیق او برای از دست دادن دخترش (که باعث سرد شدن رابطۀ او با همسرش شده) را هم در نگاه و رفتارش به نمایش گذاشته است. در نگاه او می‌شود عزم و ارادۀ آدم ساده‌دلی را دید که خشونت و بی‌رحمی جهان را با پوست و استخوانش درک کرده است.
اما اگر فقط بار کمدی فیلم را در نظر بگیریم، هلن میرن از همه درخشان‌تر است. شخصیت و رفتار او لحظات خنده‌دار زیادی را در فیلم به وجود آورده است؛ سرسختی او در دفاع از نظم و قانون، در نسبت او با همسر و پسرش (که از قضا هیچکدام آنقدر‌ها قانون‌مدار نیستند) چالش‌های دیدنی و مفرحی ایجاد کرده است.
فیلم «دوک» داستان مبارزۀ محکوم به شکست یک مرد کوچک علیه یک دم و دستگاه بزرگ بوروکراتیک است. اگرچه این داستان در حال و هوایی کمدی روایت می‌شود، اما این فیلم توانسته است جنبه‌های انسانی ماجرا را هم به بیننده انتقال بدهد و هدف بانتون در دفاع از حق آدم‌های محروم را به عنوان چیزی ارزشمند و احترام‌برانگیز به تصویر بکشد.
کارگردان: راجر میشل (Roger Michell)
فیلمنامه نویس: ریچارد بین (Richard Bean)
بازیگران: جیم برودبنت (Jim Broadbent)، هلن میرن (Helen Mirren)، فیون وایتهد (Fion Whitehead)
امتیاز: ۶.۸/۱۰
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
