فرارو: فینال رقابت‌های جوانان آسیا روز گذشته در تاشکند برگزار شد و عربستان به اولین قهرمانی‌اش در رقابت‌های جوانان آسیا دست پیدا کرد. آن‌ها در حالی قهرمان شدند که هیچ تیمی نتوانست به آن‌ها در این رقابت‌ها گل بزند.
به گزارش فرارو، قهرمانی مقتدرانه جوانان عربستان در این رقابت‌ها در حالی رقم خورد که جوانان ایران هم با نسلی با استعداد و مربی جوان و پرامید در این رقابت‌ها شرکت کرده بودند. اما از پس بازی‌های دور گروهی هم برنیامند و خیلی زود ازبکستان را ترک کردند.
مهدوی‌کیا که بسیاری او را یک استعداد در کار کردن با جوانان و تیم‌های پایه می‌دانستند از سال گذشته به تیم ملی امید ایران اضافه شد تا نهایتا طلسم چهل و چند ساله دوری ایران از المپیک را بشکند. او در وضعیت نابسامان فدراسیون و تدارکات ضعیف تیم امید راه به جایی نبرد و خیلی زود شکست خورد.
البته مهدوی‌کیا و دوستانش معتقدند هدف‌شان رسیدن به المپیک است و این رقابت‌ها برا آن‌ها جنبه آماده‌سازی دارد. اما در یک نگاه کلان‌تر می‌بینیم که این حذف یکی از پازل‌های مهم کنار سایر پازل‌هایی که تصویر شکست‌خورده را از فدراسیون فوتبال ایران می‌سازد.
فدراسیون فوتبالی که در چند دهه اخیر هدفش «رسیدن به المپیک»، «صعود از دور گروهی جام‌جهانی»، «کسب یک جام آسیایی در رده ملی» و یا «کسب یک جام قهرمانی در رده» بوده و در همه این‌ا شکست خورده نامی جز فدراسیون شکست‌خورده لایقش نیست.
در سال‌های اخیر تنها دستاورد مهم فوتبال ما صعود آسان به جام جهانی و یا قرار گرفتن در صدر جدول بهترین تیم‌های آسیایی بوده. ولی هیچ وقت از این حد فراتر نرفت. تیمی که در شکست دادن تیم‌های ضعیف‌تر از خودش ماهر است، اما نمی‌تواند تیم‌های قوی‌تر را شکست بدهد و تلاشی هم برای آن نمی‌کند.
از زمانی که فوتبال آسیا حرفه‌ای شده ایران شانسی برای قهرمانی نداشته و مدام شاهد بالابردن جام قهرمانی رقبا بوده. مثل همین جامی که جوانان عربستانی بالا برده‌اند و احتمالا در یک دهه اخیر یک جام در جام ملت‌ها و لیگ قهرمانان آسیا هم برای‌شان به همراه دارد.
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
