ابتدای ورود صنعت عکاسی به ایران، رجال حق پا گذاشتن به عکاسخانه مبارکه دولتی را داشتند و مردم عادی اگر می‌خواستند صورت‌شان را تماشا کنند، یا باید خیره می‌شدند به آینه یا اگر دستشان به دهانشان می‌رسید، چندساعتی می‌ایستادند جلو نقاش. خلاصه که عکس گرفتن و عکاسی تا مدت‌ها در انحصار دربار و درباریان بود.
به گزارش همشهری آنلاین، این مروری فوق‌العاده مختصر درباره ورود صنعت عکاسی به ایران بود. حالا می‌توانیم بگوییم که نخستین عکاسخانه عمومی تهران حدود سال ۱۲۴۳، در خیابان جباخانه یا همین خیام امروزی به همت عباسعلی بیگ راه‌اندازی شد.
چند روز قبل از افتتاح اولین عکاسخانه عمومی، در روزنامه دولتی، اعلانی چاپ شد با این مضمون: «چون تهرانی‌ها دوست دارند عکسی از صورت خود داشته باشند و همه نمی‌توانند به عکاسخانه مبارکه دولتی بروند، عباسعلی بیگ، عکاس‌باشی، زیردست خود را که مدت‌ها برای تربیت او زحمت کشیده، به عکاسخانه عمومی شهر می‌فرستد.»
روز افتتاح تعداد زیادی از آدم‌های شهر تهران که دل‌شان می‌خواست این اتفاق جدید را تجربه کنند، روبه‌روی عکاسخانه به صف شدند و ۴ قران آماده کردند برای عکس بزرگ تا ۱۲ عدد، و اگر کسی بیشتر می‌خواست باید بیشتر می‌سلفید.
فقیرتر‌ها ۲ قران‌شان را در مشت گرفتند برای ۱۲ عکس کوچک و آن‌ها که آهی در بساط نداشتند حسرت خوردند برای تصویری که حتی تصورش را هم نمی‌کردند چند سال دیگر به چه راحتی از صورت‌ها برداشته می‌شود. برای آن‌ها باورکردنی نبود که آدم‌های ۱۰۰ سال بعد دنیا هرچیزی می‌خرند یک دوربین عکاسی هم به آن وصل است!
در آخر روایتمان این را هم اضافه کنیم تا درباره اولین زنی که به عکاسی عمومی پرداخت هم چیزی گفته باشیم؛ خانم حداد کسی بود که زن‌ها برای گرفتن عکس به عکاسخانه او در میدان شاهپور می‌رفتند و شادمان بازمی‌گشتند.
چگونه اقتدار کلیسای کاتولیک و نفوذ روحانیت در فرانسه از بین رفت؟
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
