سکوت پرویز مظلومی در این جلسه و بی‌اطلاعی مداوم او، نشان می‌داد که اعضای هیأت مدیره در این فوتبال با توصیفی که علی پروین سال‌ها قبل در مورد پست مدیر فنی به زبان آورده بود، تفاوت چندانی ندارند.
مظلومی حتی بدیهی‌ترین مسئولیت‌های یک عضو هیأت مدیره را هم نمی‌دانست و حتی تا این اندازه آگاه نبود که می‌تواند برخی تصمیم‌های مدیرعامل باشگاه را رد کند و حداقل با پرسیدن چند سؤال از مدیر باشگاه، به‌صورت تمام و کمال در جریان این تصمیم‌ها قرار بگیرد.
ظاهرا این هیأت مدیره نه در دوران آجورلو و نه در دوران فتح‌الله‌زاده، هیچ نقشی در تصمیم‌های کلیدی باشگاه نداشته‌اند. آن‌ها عملا دکوری بوده‌اند و در جلسه‌های هیأت مدیره نیز فقط زینت‌المجالس بوده‌اند.
این در حالی است که اساسا اعضای هیأت مدیره به لحاظ قانونی در همه تصمیم‌های مدیرعامل باشگاه دخیل هستند. یعنی اگر فردا تخلفی از آجورلو یا فتح‌الله‌زاده به اثبات برسد، همه اعضای هیأت مدیره باید راهی دادگاه شوند تا در این خصوص پاسخ بدهند. حتی در اختیار داشتن چنین نقش مهمی، موجب نشده افرادی مثل مظلومی، از «مجسمه‌بودن» دست بکشند و به یک عضو مؤثر برای باشگاه تبدیل شوند.
حیرت‌انگیز است که مدیری با این شرایط، حتی بر سر هواداران باشگاه منت هم می‌گذارد و مدعی می‌شود که برای حضور در ترکیب هیأت مدیره، مربیگری را رها کرده است. کدام مربیگری؟ پرویز مظلومی در سال‌های اخیر حتی از تیم‌های دسته چندمی هم پیشنهاد کاری نداشته و در آخرین تجربه‌های مربیگری‌اش نیز اصلا موفق نبوده است.
همان‌طور که قربان‌زاده بار‌ها به آن اشاره کرد، مدیریت در فوتبال یک مسئله «شوخی‌بردار» نیست. شاید برای سال‌ها در فوتبال ایران این مفاهیم جدی گرفته نشده باشد، اما در این عصر دیگر چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. نشستن روی صندلی مدیریت باشگاه بدون کوچک‌ترین اطلاعی از شرایط مالی، خیانت به هواداران پرشمار تیم است.
منبع: روزنامه همشهری
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
