جمهوری اسلامی با اشاره به بسیج امکانات برای مراسم اربعین نوشت: چه منطقی اجازه می‌دهد این همه نیرو، امکانات و بودجه با هزینه بیت‌المال برای یک مانور تبلیغاتی که نه امام حسین علیه‌السلام به آن نیاز دارد و نه مشکلی از ملت و کشور حل می‌کند، صرف شود؟
در این مطلب آمده است: اگر خبر مربوط به پرداخت وام، مرخصی تشویقی، کمک هزینه و سایر تسهیلات به کارمندانی که عازم سفر اربعین شوند صحت داشته باشد، قطعاً این قبیل اقدامات به نفع کشور و دین و امام حسین علیه‌السلام نیستند. اصولاً بسیج کردن بسیاری از دستگاه‌های اجرائی، انتظامی، امنیتی، اطلاعاتی، خدمات‌رسانی، بانکی، حمل و نقل و تخصیص بودجه هنگفت دولتی، شرکت‌ها و شهرداری‌ها برای برگزاری راه‌پیمائی اربعین چه توجیهی دارد؟
اگر منظور از این اقدامات، تعظیم و تکریم نسبت به امام حسین علیه‌السلام است، می‌دانیم که آن حضرت بقدری زائر و مشتاق دارد که هیچ نیازی به این قبیل اقدامات ندارد، و اگر هدف اینست که با یک مانور تبلیغاتی چند هفته‌ای مشکلی را حل کنیم، باید بدانیم که این مانور چیزی را در زندگی مردم و اوضاع کشور تغییر نمی‌دهد.
نه اقتصاد با این کار‌ها درست می‌شود، نه نگاه مردم به نظام و دولت و دولتمردان عوض می‌شود، نه تغییری در دین‌داری مردم پدید می‌آید و نه سفره مردم بزرگ‌تر و پررونق‌تر می‌شود. مردم را که به حال خودشان بگذارید، حجشان را بموقع می‌روند، کربلایشان را می‌روند، امام رضا را زیارت می‌کنند، زیارت اربعین و عاشورا و عزاداری‌ها و جشن‌های مذهبی‌شان هم برقرار خواهند بود بدون آنکه نیازی به برگزاری صد‌ها جلسه توسط مسئولین، هزاران مأموریت توسط نیرو‌های انتظامی، میلیون‌ها ساعت صرف وقت توسط دستگاه‌های مختلف، میلیارد‌ها تومان امکانات جهت پذیرائی و صد‌ها میلیارد تومان پول برای تأمین هزینه این قبیل کار‌ها باشد.
علاوه بر تشکیک‌هائی که در شرعی بودن بعضی از اقدامات تشویقی وجود دارد، اصولاً چه منطقی اجازه می‌دهد اینهمه نیرو، امکانات و بودجه با هزینه بیت‌المال برای یک مانور تبلیغاتی که نه امام حسین علیه‌السلام به آن نیاز دارد و نه مشکلی از ملت و کشور حل می‌کند، صرف شود؟ اگر با این توجیه که چنین اقدامی موجب تعظیم شعائر دینی و مذهبی می‌شود این کار‌ها صورت می‌گیرند، بطلان چنین تصوری کاملاً روشن است.
راه‌پیمائی اربعین از صد‌ها سال قبل در قالب‌های سنتی و مردمی وجود داشت و در سال‌های بعد از سقوط صدام نیز با رونق بیشتری توسط مردم و بدون دخالت دولت‌ها انجام می‌شد و اکنون هم اگر دولت دخالت نکند انجام خواهد شد بدون آنکه اینهمه بار بر دوش مسئولین و دستگاه‌های مختلف بگذارد.
استقبال از کاری که مجموعه دستگاه‌ها انجام می‌دهند را نباید به معنای درستی این کار دانست. با در اختیار گرفتن امکانات دولتی و رسانه ملی، به راحتی می‌توان زمینه استقبال مردم از امور دیگر را هم فراهم ساخت. مهم اینست که امکانات کشور، اعم از مادی، تبلیغاتی، نیروی انسانی و امکانات، برای برطرف کردن نارسائی‌ها و زمینه‌سازی جهت تأمین رفاه مردم بکار گرفته شوند. قطعاً حل مشکلات اقتصادی مردم و جاری ساختن عدالت در جامعه، در صدر فهرست اولویت‌های امروز کشور قرار دارند.
متولیان امر، انتقاد از اقدامات خودشان درباره امکانات، نیرو‌ها و هزینه‌هائی که صرف امور مربوط به راه‌پیمائی اربعین می‌کنند را به معنای عدم اعتقاد آنان به امام حسین علیه‌السلام تلقی نکنند. آنان، به امام حسین و راه پرافتخار آن حضرت عشق می‌ورزند و در عین حال دولتی و رسمی کردن راه‌پیمائی اربعین را به ضرر دین‌داری می‌دانند. امام حسین علیه‌السلام هرگز دولتی نبود و در آینده نیز دولتی نخواهد بود. دولت‌ها اگر مشکلات مردم را حل کنند، این خود بزرگ‌ترین خدمت به امام حسین علیه‌السلام خواهد بود.
