یک موشک ضد رادار جدید که قرار است به نیرو‌های هوایی ایالات متحده کمک کند تا حفره‌ای را در شبکه‌های پدافند هوایی دشمن ایجاد کنند، در حال حاضر در حال آزمایش است و باید اواخر امسال تست‌های آن به پایان برسد.
به گزارش روزیاتو، این پروژه به نام موشک هدایت شونده پیشرفته ضد تشعشع- برد گسترش یافته یا AARGM – ER به سمت سیستم‌های دفاع هوایی زمین پایه دشمن رفته و به اپراتور‌های آن‌ها حق انتخاب بین ادامه فعالیت یا نابود شدن را می‌دهد.
در دهه ۱۹۶۰، فناوری عصر فضا منجر به توسعه موشک زمین به هوای زمین پایه شد. برای دهه ها، پدافند هوایی زمین پایه به توپ‌هایی مانند توپ ضدهوایی ۸۸ میلی متری German “۸۸” برای سرنگون کردن هواپیما‌های دشمن متکی بود. توپ‌ها می‌توانستند به سرعت شلیک کنند و به مسافت قابل توجهی برسند – “۸۸” سقف موثر ۲۵،۰۰۰ پا داشت –، اما گلوله‌های آن‌ها هدایت نشده بود، و مدافعان به پر کردن آسمان با تکه‌های ترکش، معروف به “flak”، برای آسیب رساندن و نابود کردن هواپیما‌ها متکی بودند.
همه این‌ها با ترکیب موتور‌های موشک با سیستم‌های هدایت راداری توسط مهندسان نظامی تغییر کرد. موشک‌هایی مانند Nike Hercules آمریکایی، Thunderbird بریتانیایی و S-۷۵ Dvina شوروی (که در ناتو با نام SA-۲ Guideline نیز شناخته می‌شود) می‌توانند در تمام شرایط آب و هوایی با احتمال اصابت تک گلوله نسبتاً قابل قبول، هواپیما‌های با ارتفاع پروازی بالا را رهگیری کنند. یک چیدمان معمول این سیستم‌ها شامل یک رادار جستجو برای شناسایی هواپیما، یک رادار کنترل آتش جداگانه برای هدایت موشک به سمت هدف، و مجموعه‌ای از چندین پرتابگر موشک سطح به هوا بود.
موشک‌های رادار محور به تهدیدی بزرگ برای امواج هواپیما‌های تهاجمی تبدیل شدند. در اواسط دهه ۱۹۶۰، در جریان جنگ هوایی در آسمان ویتنام، نیروی هوایی آمریکا تیم‌های شکارچی – قاتل بمب افکن‌های جنگنده را تشکیل داد که هدف آن‌ها مکان یابی، شناسایی و سرکوب پدافند هوایی دشمن پیش از یک حمله هوایی بزرگ بود. این هواپیما‌ها که با نام “راسو‌های وحشی” شناخته می‌شدند، موشک‌های جدیدی را حمل می‌کردند که برای حرکت به سمت تشعشعات الکترومغناطیسی ساطع شده از سیستم‌های راداری موشکی طراحی شده بودند. این موشک‌های ضد تشعشع (ARM ها) پس از پرتاب، مدافعان را با یک بحران مواجه می‌کردند: ادامه پخش امواج راداری و خطر برخورد موشک از بالا یا خاموش کردن رادار‌های خود.
در دهه ۱۹۸۰ موشک جدیدی به نام موشک ضد تشعشع پرسرعت (HARM) وارد خدمت ارتش آمریکا شد. همانطور که از نام آن پیداست، HARM به گونه‌ای طراحی شده بود که به سرعت فاصله خود را با رادار پدافند هوایی دشمن کم کند و آن را زودتر از هوا حذف کند. اما یک کامیون یا تریلر راداری هنوز هم می‌توانست خود را خاموش کند، به یک مکان جدید برود و سپس دوباره شروع به پخش امواج راداری کند. در این شرایط دستاورد اغلب مدت زمانی بود که رادار خاموش می‌شد، اما ماموریت‌های مکرر در آن حوالی به این معنی بود که باید بار‌ها و بار‌ها با رادار‌های بازمانده برخورد می‌شد.
در دهه ۲۰۱۰، HARM جای خود را به AARGM داد که بخش دم HARM از جمله موتور موشک را در خود داشت و آن را با یک بخش جلویی جدید جفت کرد. AARGM پر است از تجهیزات الکترونیکی جدید از جمله GPS؛ توانایی انتقال تصاویر هدف از طریق ماهواره در لحظات قبل از برخورد؛ و یک رادار موج میلی متری که نه تنها می‌تواند یک سیستم راداری را حتی در حالت خاموش بودن رادارش شناسایی کند، بلکه می‌تواند یک سیستم راداری را در حال حرکت به سمت مکانی ایمن شناسایی کند. AARGM توسط جنگنده‌های تهاجمی سوپر هورنت F / A – ۱۸ E / F نیروی دریایی، جنگنده‌های جنگ الکترونیک EA – ۱۸ G Growler، جنگنده‌های F – ۳۵ C و جنگنده‌های تهاجمی Tornado نیروی هوایی آلمان حمل می‌شود.
در اساطیر یونانی، پادشاه تیسیوس برای مدتی چنان طولانی صاحب یک کشتی بود که سال‌ها تعمیر و تعویض قطعاتش این سوال را مطرح می‌کرد که آیا کشتی واقعا همان کشتی بود یا چیز جدیدی شده بود؟
در اواخر دهه ۲۰۱۰، نیروی دریایی ایالات متحده بودجه توسعه نسخه جدیدی از AARGM، موشک هدایت شونده ضد تشعشع پیشرفته- برد گسترش یافته (AARGM – ER) را تامین کرد. به نظر می‌رسد که AARGM – ER از انتهای جلویی AARGM که جایگزین انتهای جلویی HARM شده بود، با یک کلاهک جدید و موتور موشک در انتهای دم استفاده می‌کند.AARGM – ER نه تنها بردی دو برابر، یعنی چیزی در حدود ۱۹۰ کیلومتر دارد، بلکه ظاهراً دو برابر سریع‌تر است و آن را جایی در محدوده ماخ ۴ قرار می‌دهد. علاوه بر نیروی دریایی، نیروی هوایی نیز AARGM – ER را به کار خواهد گرفت و موشک‌ها به در محفظه داخلی جنگنده‌های F – ۳۵ A حمل خواهند شد.
کشتی تیسیوس یک آزمایش فکری فلسفی به شمار می‌رود,، اما پیشرفت مداوم دودمان HARM این آزمایش را به واقعیت تبدیل می‌کند. در طول سه نسل، نیروی دریایی به طور کامل تمام اجزای تشکیل دهنده HARM اصلی را جایگزین کرده است که منجر به خلق یک موشک کاملاً جدید شده است. این موشک جدید اکنون پایه و اساس موشک دیگری به نام Stand-in Attack Weapon (SiAW) را تشکیل می‌دهد که جایگزین موشک‌هایی مانند AGM – ۶۵ Maverick قدیمی برای حملات کوتاه برد خواهد شد.
در طول چهار دهه گذشته، پنتاگون در مورد تخصیص اسامی سلاح‌ها تنبل شده است. اف -۳۵ می‌بایست Lightning II باشد و AGM-۶۵ می‌بایست Maverick باشد,، اما نه AGM-۸۸ HARM و نه AARGM هیچ گاه نام مناسبی پیدا نکردند. با این اوصاف، به نظر می‌رسد که AARGM – ER هم نام مناسبی نخواهد داشت,، اما احتمالاً Arrghem تلفظ خواهد شد.
استیو جابز یکی از بنیانگذاران اپل زمانی گفته بود: “دزد دریایی بودن بهتر از بودن در نیروی دریایی است». Arrghem اثبات این موضوع است که یک نفر می‌تواند همزمان هر دوی این‌ها باشد. خلبانانی که ماموریت‌های سرکوب پدافند هوایی را انجام می‌دهند اغلب در معرض خطر شدید با پنجره زمانی باریکی برای از بین بردن دشمنان خود بر روی زمین قرار می‌گیرند. AARGM – ER که با سرعت بیش از ۴،۸۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند، بهترین دوست خلبان است، زیرا فضای هوایی محلی را کمی قابل بقاتر می‌کند.
