پس از پیروزی ارزشمند تیم ملی مقابل ژاپن در پنجم فروردین سال ۸۴ که امیدهایمان جهت رسیدن به جام جهانی ۲۰۰۶ را به طرز قابل‌ملاحظه‌ای افزایش داد، ملی‌پوشان ایران راهی پیونگ‌یانگ شدند تا در دهم فروردین همان سال مسابقه بسیار مهم و خارج از خانه‌ای را برابر میزبان خودشان انجام بدهند.
دیداری که اگر با پیروزی ما تمام می‌شد، شرایط صعود به مراتب بهتر می‌گردید و همین اتفاق هم رخ داد. مهدی مهدوی‌کیا و جواد نکونام ۲ چهره مطرح پرسپولیس استقلال و تیم ملی گل‌های ایران را به ثمر رساندند و باعث آبروداری ما در شرق آسیا شدند.
البته پس از پایان بازی میان بازیکنان تیم ملی ایران با ملی‌پوشان کره شمالی و تعدادی از افراد بومی که جزو عوامل برگزاری بازی بودند درگیری ایجاد شد و همه بچه‌های ما حالت دفاعی به خودشان گرفتند چون مدعی بودند هر لحظه امکان دارد مهاجمان با میز و صندلی به سمت آن‌ها حمله کنند! فضا در داخل رختکن ایران بسیار متشنج شده بود اما محمد دادکان، رئیس وقت فدراسیون فوتبال خودش را هر طور که بود به جمع بچه‌ها رساند و همراه با برانکو ایوانکوویچ سرمربی آن زمان تیم ملی سعی در آرام کردن فضا داشت.
دادکان با صدای بلند به بچه‌ها می‌گفت: اشتباه نکنید! رقیب اصلی ما ژاپن است و با این اتفاقات شما به ژاپنی‌ها ناخواسته کمک می‌کنید. هر چقدر فضای اینجا متشنج‌تر باشد گزارشی که ناظر کنفدراسیون رد می‌کند تندتر می‌شود و احتمال محرومیت کره شمالی بیشتر خواهد شد. اگر کره را محروم کنند، بازی این تیم با ژاپن در کشور بی‌طرف برگزار می‌شود و این اتفاق به نفع ژاپن است!
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
