ویرگول جایگزین نقطه شده بود!

فرارو- حالا بعد از آشوب‌ها لندن بسیاری پریسش مطرح است که رسانه‌های جهان درصدد پاسخ بدان‌ها هستند. چرایی و امکان تکرار این بحران در لندن اساسی‌ترین پرسش‌هایی که این رسانه‌ها درصدد پاسخ به آن‌ها بر آمده‌اند. در همین راستا الجزیره نیز به تحلیل دلایل این اتفاقات پرداخته است؛ که در زیر می خوانید:

اگر چرایی بروز چنین آشوبی در لندن مورد بررسی قرار نگیرد، ناآرامی دیگری در انتظار انگلیس خواهد بود. شعار بلر در زمان شرکت در انتخابات عمومی سال 1997، «شدت عمل در مورد جرم، شدت عمل در مورد دلایل جرم» بود. ویرگول جایگزین نقطه شده بود. 

به گزارش الجزیره، در حالیکه حزب محافظه کار شدت عمل بالایی در مورد جرم داشت، این رویکرد جدید بدین معنا بود که فضای سیاسی که پیش از این تحت سلطه محافظه کاران بود، تبدیل به فضایی شد که امکان رشد و ترقی داشت. تونی بلر، رهبر حزب کارگر انگلیس در یک پیروزی چشمگیر در انتخابات عمومی 1997 توانست بر جان میجر و 18 سال حکومت حزب محافظه‌کار پایان دهد. 

مشخص است که درمان علائم جرم به تنهایی کافی نیست و اگر دولت جدیتی در کاهش جرائم در دراز مدت دارد، دلایل آن باید مورد بررسی قرار گیرد. اینکه حزب کارگر اقدامات کافی برای شناسایی این دلایل را اجرایی نکرده کاملاً مشهود است. آشوب ها و ناآرامی های اخیر در لندن و دیگر شهرهای انگلیس باعث شده تعدادی از مفسران چپگرا و راست گرا، و همچنین بخش اعظم عموم مردم، در مورد ارزش آن ویرگول سوال کنند. 

درک درست از مشکل
سنگدلی که از سوی بسیاری از افراد حاضر در این ناآرامی ها به نمایش درآمده و مقیاس گسترده اختلالات، به طور قابل درکی باعث بروز خشونت شده است. در نتیجه بسیاری از مردم از هرگونه بحث در مورد چرایی بروز ناآرامی ها به شدت امتناع می کنند. 

عقیده عمومی بر این است که این جرائم چنان گسترده و بی معنی بوده که تلاش برای درک آن مانند چشم پوشی کردن از آن است. بوریس جانسون، شهردار محافظه کار شهر لندن روز سه شنبه در پی بازگشت از کانادا در جمع مردم شهری که شب پیش خسارات بسیاری را متحمل شده بودند گفت: «این زمانی است که افرادی که در این ناآرامی ها و آشوب ها شرکت کرده اند، گوش خود را بر توجیات اقتصادی و جامعه شناختی آنچه مرتکب می شوند بسته اند.» 

برخی تحلیل گران بر این عقیده اند که بسیاری با بیان دلایل بسیار در پس این آشوب ها، در نهایت تنها بهانه بروز آن را عنوان می کنند. هرگونه بحث در مورد دلایل اولیه این آشوب ها قابلیت تفکیک از تبرئه کسانی که آن را به راه انداخته اند را ندارد و کسانی که تلاش می کنند چنین وقایعی را تحلیل کنند، مدافعانی می شوند که قصد عذرخواهی دارند. 

پیش فرض برای جهالت
با چنین منطقی، جرائمی که طی چند روز گذشته اتفاق افتاده متفاوت از هرگونه جرم دیگری بوده و نیازمند برخورد ویژه ای است. نادیده گرفتن این واقعیت که مناطقی که بیشترین تاثیر را از آشوب ها و شورش ها دیده اند، از جمله محروم ترین مناطق در انگلیس بوده اند، چندان سخت نیست. و اینکه این مناطق بیشترین ضربه را از باندهای تبهکار خورده اند. 

نشنیدن صدای کسانی که با جوامع متاثر از آشوب ها سر و کار دارند نیز آسان است. کسانی مانند کامیلا باتمنگلیج که چند دهه را صرف کار با جوانان فقیر و محروم از حقوق خود کرده است. وی در مورد غارت های اخیر می نویسد: «به عقیده این افراد جامعه هیچ چیزی برای ارائه به آنها ندارد. آنها برای سال ها جدا بودن از ساختارهای مشروع جامعه را تجربه کرده اند.» 

نادیده گرفتن جوانانی که در مناطقی مانند وودگرین زندگی می کنند آسان تر است. یکی از همین جوانان در مصاحبه ای در ماه جولای پس از بسته شدن کلوپ های جوانان در هارینگی گفت: «پیش از این به کلوپ های جوانان می رفتم اما حالا جایی برای رفتن و کاری برای انجام دادن نیست.» و یکی دیگر از همین جوانان هشدار داده بود: «شورش هایی بروز خواهد کرد.» 

نیازی به تصورات عمیق و پیچیده نیست تا در بیابیم که تمام این مسائل، تصادفی نیست. در مقابل، این مسائل را تنها عامل بروز ناآرامی دانستن نیز درست نیست و مشخص است که شورش های اخیر منحصراً از سوی جوانانی از جوامع مزبور شکل نگرفته است. با این حال چندان سخت نیست که درک کنیم گوش دادن به صحبت های افرادی که در جوامع متاثر از شورش ها کار و زندگی می کنند به مثابه چشم پوشی از اعمال شورشیان نیست. اتفاقاً برعکس، ضروری است که از بروز دوباره چنین اتفاقاتی جلوگیری کنیم. 

می توان افرادی که به ابراز معیشت دیگران آسیب رسانده و جان آنان را به خطر انداخته اند را محکوم کرده و خواستار مجازات آنها شد و تلاش کنیم که دریابیم چه چیز باعث شده این افراد اعمال خود را قابل قبول بدانند. این امکان هم وجود دارد که باور کنیم، فقر، فقدان فرصت و محرومیت گروه های مشخصی از جامعه دلایل اساسی این ناآرامی ها بوده و این افراد مسئولیت کامل اعمال خود را به عهده می گیرند. 

تنها یک گزینه می ماند: اینکه همه افراد حاضر در این ناآرامی ها را دستگیر کرده و تحت پیگرد قانونی قرار دهیم و تا بروز آشوب های بعدی، طوری رفتار کنیم که انگار اتفاقی نیافتاده و یا همه این افراد را دستگیر کرده و تحت پیگرد قانونی قرار دهیم و به دنبال دلایل اصلی که جرقه این آشوب ها را زد، باشیم. به بیان ساده تر، آن ویرگول بیش از آنچه به نظر می رسد اهمیت دارد.